Bloemen hebben op allerlei manieren iets te vertellen

Het is vandaag de vierde reiszondag. De afgelopen week drong sterker dan eerder tot me door dat wat we in onze geloofsgemeenschap met elkaar konden beleven voorlopig niet op die manier beleefd kan worden. Er wordt alweer gesproken over kerkdiensten per 1 juli. Ik heb eens gekeken in de kerk hoe dat er uit zou moeten zien in de praktijk. De mogelijkheden die ik toen zag maakten me verdrietig. Ik heb nog geen anderhalve meter indeling kunnen ontdekken waar ik bij zou willen zijn.  Ik merk dat ik geboeid en geïnspireerd raak door de alternatieven die tot nu toe geboden worden en ben blij dat deze in elk geval tot eind juni doorgaan.

Afgelopen week was er weer fotoclub en voor het eerst sinds tijden had ik zelf ook weer een foto ingeleverd. De fotoclub komt sinds enige weken nu bij elkaar op Zoom (of in Zoom, of door Zoom. Via deze videobeldienst kunnen we elkaar en de foto’s die ter bespreking komen in elk geval zien en we kunnen met elkaar spreken. Ik werd geïnspireerd door pioenrozen. Ik had die in voorgaande jaren al eens gefotografeerd en daar zwart-wit afdrukken van gemaakt. Nu werden het kleurenfoto’s. Voor mij zijn het reisfoto’s, waarbij ik op de reis van dit jaar weer iets bekends van vroeger tegen kom en tegelijkertijd is dit nieuw.

Dromen

Ik heb iets met bloemen. Ik vind ze mooi en als je er rustig en gedetailleerd naar kijkt prikkelen ze de fantasie. Dat komt in de buurt van de dromen, waarmee we vandaag op pad gestuurd werden. Ik kijk op reis altijd naar de bloemen die ik tegen kom. Ze hebben ze op allerlei manieren iets te vertellen, vooral als je ze in het ‘wild’ tegenkomt. Nu is het overigens weer volop orchideeëntijd. Ik ben er dit jaar nog niet op uit geweest, maar ons eiland kent veel plekken waar orchideeen groeien. Op sommige plekken duizenden.

Ik heb intussen nog eens nagedacht over dat ‘eensgezind iets vragen aan God’. Het is voor mij vooral eensgezind zijn. Ons handelen leidt dan tot ‘gebeuren’, vaak op een ongedachte manier. Ik leef, wij leven. Leven ervaar ik als een geschenk. Mijn leven zoals ik dat nu ervaar is tijdelijk, maar in Pasen en Pinksteren ervaar ik een soort perspectief dat ‘leven’ niet tijdgebonden is.

Tijdloos

Leven is er zoals God er is, tijdloos en sterker dan de dood. In dit leven mag ik ervaren dat ik daar deel van uit maak. Met Pasen en Pinksteren is daar extra aandacht voor en ervaar ik vooral in dat ‘eensgezind’ een kan ontstaan in ‘samen’ en perspectief kan bieden. Ik vind het heel moeilijk hier de goede woorden voor te vinden. Maar in de reacties van de reisgenoten herken ik iets. Worden de dingen waar ik geen woorden voor kan vinden anders vorm gegeven, in hun woorden, in gedichten in beelden en muziek.

Het is niet vast te pakken, maar wel steeds opnieuw te ervaren. Wat fijn om op deze wijze op reis te zijn en goed dat de reis nog even duurt.

Bram