Geloof is geen toverformule

Geloof bindt volgens mij niet, zoals Sigrid Coenradie in een eerdere blog betoogt. Integendeel. De een gelooft nog beter dan de ander, of beschikt over nog meer ‘waarheid’ dan de ander. Een kruiwagen met kikkers is een mooie metafoor.  Om de metafoor vanuit een ander vertelperspectief te bekijken: stel jezelf en de ander vragen, want kikkers horen niet in een kruiwagen. Laat ze springen, ze zoeken hun eigen weg.

Twijfel is verbonden met tegenstellingen zoals bijvoorbeeld hoop versus wanhoop, vertrouwen versus wantrouwen en ga zo maar door. Daar waar geloof een toverformule wordt om angst en ziekten te bezweren, is enige vorm van twijfel al genoeg om deze formule te ontkrachten. Laten we dat vooral niet geloven. De reformatie begon met twijfel aan kerk en dogma’s. Het ter discussie stellen hiervan heeft ons een verrijkende herdefiniëring van het geloof gebracht.

Iets dat boven ons uitstijgt

Jezus gaf vaak geen directe antwoorden, maar ontweek ze zelfs. Als hij iets duidelijk wilde maken vertelde hij gelijkenissen, of daagde uit dezelfde situatie vanuit een ander perspectief te bekijken. Ook hij worstelde met twijfels en angsten. Wanneer wij een dierbaar iemand verliezen, blijven we verlaten achter. We voelen ons aan ons lot overgelaten.

Of het nu een roodborstje is, of een stem die ons influistert hoe wij de was moeten draaien, er is altijd een dieper gevoel dat er iets moet zijn dat boven ons kennen uitstijgt, waar wij geen woorden voor kunnen vinden, en waar wij op kunnen vertrouwen. Dat biedt troost. Het is een mooi verzoek om in onze tijd aarzelend en tastend een weg te vinden waarin geloof een hedendaagse betekenis kan krijgen.