Meegaan met de stroom, een andere oplossing is er niet

Ik vergader ’s avonds liever niet. En ook andere drukke, leuke, fijne zaken laat ik ’s avonds liever aan me voorbij gaan. Ik slaap daarna zo slecht. Niet dat ik me zorgen maak of pieker, maar ik beleef de dingen intens, het komt zo binnen allemaal en daar kan mijn hoofd nog uren over door malen. Ik heb dan het gevoel dat ik het ‘uit-knopje’ van mijn hoofd niet kan vinden. Ik val pas na een paar uur in slaap en word de volgende morgen helemaal verkreukeld wakker. Niet fit. Ook na een goede toneelvoorstelling of een fijne avond volksdansen heb ik dit.

Niet dat ik vergaderen op zich vervelend vind: helemaal niet. Ik ben nieuwsgierig, wil weten waar het allemaal vandaan komt, vind het leuk om me te laten horen en mee te sturen. En stiekem geeft het misschien ook een soort gevoel van controle. Ik zie bepaalde ontwikkelingen beter aankomen en voel me dan niet zo overvallen door bepaalde inzichten of besluiten. Allemaal goede redenen om mee te vergaderen. Maar slecht slapen is de prijs die ik ervoor betaal. Tot mijn chagrijn. Ik heb een aantal avondvergaderingen losgelaten. Aanvankelijk gaf dat het gevoel van: hé ik kom losser van de dingen te staan en soms word je verrast. Dat is de kleine ‘controlfreak’ in mij die zich meldt.

Meegaan met de stroom

Maar je kunt dit ook anders bekijken. De kerkgemeenschap (want daar hebben we het over, maar het zou ook een andere groep club of vereniging kunnen zijn) is altijd in beweging: het is een stroom van gebeurtenissen, uitdagingen, besluiten en handelingen. Je kunt niet in die stroom functioneren als je alsmaar probeer om je voeten aan de grond te houden. Dat kost veel te veel kracht – je moet wel meedrijven – je moet wel loslaten, wil je mee te komen. In die zin is het leven ook zo’n stroom.

Hoe ik aan dit beeld kom? Dat is een diepe! Ik leerde dit in Frankrijk. In de jaren zeventig. Toen was ‘met-tent-en-gezin-naar-Frankrijk’ nog een beetje sjieke noviteit. We stonden ergens aan de Chassezac (een zijrivier van de Dordogne, geloof ik). Met mijn vader gingen wij -de kinderen- lopen door de deels ingedroogde rivierbedding. Op van die plastieken watersandaaltjes (die altijd in je voeten sneden). Klauteren over de keien en zo nu en dan moesten we een stroompje over. Eén van die stroompjes was sterker dan ik dacht. Ik  vloog onderuit en werd meegenomen door het water. Help!

Blauwe plekken voor lief nemen

Ik greep een overhangende tak en bleef daaraan hangen, terwijl het water aan me trok. Op zo’n penibel moment vervormt de tijd zich op een vreemde manier tot ruimte: ik dacht aanvankelijk dat ik zou blijven hangen tot ‘ze’ de rivier uit zouden zetten. Vervolgens daagde het dat dát niet zou gaan gebeuren. Toen werden mijn armen moe en zag ik in dat ik niets anders kon doen dat loslaten, en me mee laten nemen door het water. En dat ik mij -met de stroom mee- naar de kant moest zien te manoeuvreren. Ik wist dat dit pijn ging zou gaan doen, omdat je je billen zou stoten aan de stenen onder water. Dus liet ik los en hobbeldebobbeldeboemp werd ik meegenomen en kwam een paar blauwe plekken later aan de overkant.

Nou moet je niet denken dat dit een rivier zo breed als de IJssel was (maar het voelde wel even zo). Het was maar een stroompje, maar net  te sterk voor een kleine meid van negen. Mijn vader heeft het niet eens in de gaten gehad. Ik heb echter een les voor het leven geleerd: dat er momenten zijn dat je moet durven loslaten en mee moet met de stroom in het vertrouwen dat je alleen zó aan de overkant kunt komen. De blauwe plekken neem je dan maar voor lief.