24 mei 2020

Op Reis naar Pinksteren: Ga met God en Hij zal met je zijn

Geschreven door Ilonka van der Sluijs - Visser

We hebben een vreemd voorjaar achter de rug. Zonniger en droger dan de meesten van ons zich kunnen herinneren. En ondertussen konden we elkaar niet ontmoeten – niet samen zingen, bidden, koffie drinken. De komende zomer zal dat niet veel anders zijn. De kerk lijkt te klein om een ‘anderhalve meter-dienst’ in te houden. En zingen is er sowieso niet bij. Het is om stil van te worden, verdrietig makend ook.

Het is al vaak gezegd de laatste tijd: corona werpt ons terug op onszelf. We moeten het er mee doen – en we moeten het met ons zelf doen. Het lijkt wel ieder voor zich. Terwijl de kerk juist bedoeld is om er voor elkaar te zijn – om samen ons geloof te beleven. De eerste maanden van corona waren spannend, wat zou er gebeuren? De komende zomermaanden staan in het teken van met elkaar uitvinden wat er kan. Kunnen we bij elkaar op bezoek, kunnen we weer samenkomen? En onder welke voorwaarden dan, waar moeten we op letten? Welke risico’s nemen we? Wat durven we aan?

Spannende jaren

Hoe de crisis zich ook ontwikkelt, welke ruimte er weer ontstaat, het lijkt zeker dat we hier nog lang niet vanaf zijn. Het leken spannende maanden te worden, maar inmiddels weten we: het worden spannende jaren. Een tijd waarin we niet weten wanneer het leven weer ‘normaal’ wordt. Sterker nog, waarin het de vraag is of ons ‘normale’ leven ooit weer terugkomt. Sommigen hopen zelfs van niet: ze ervaren nu een rust die, ondanks alle beperkingen, voor hun weldadig is. Anderen zijn de isolatie meer dan zat, willen weer mensen ontmoeten, kinderen en kleinkinderen kunnen aanraken.

De vraag is nu: hoe komen we de zomer door? Om die vraag te kunnen beantwoorden is allereerst erkenning van de werkelijkheid nodig. Wanneer we dat niet doen leven we in ontkenning, en dat brengt ons niet verder. Erkenning van de pijn en het verdriet van deze crisis – de zieken, de overledenen. En daar bovenop het niet-weten: wanneer is er een vaccin, hoe gaan we daar aan komen, en zal het wel werken? We weten het niet… Ondertussen voelen mensen zich alleen, afgesloten, zijn het ook ronduit zat. De werkelijkheid is dat we niet weten wanneer dit over is. En het is lastig (en misschien wel steeds lastiger?) om daar mee om te gaan.

Ramp

Herstelwerk na de watersnoodramp op Goeree-Overflakkee. Foto Nationaal Archief/H.J. Stuvel

Een aantal van ons heeft de oorlog en de Ramp meegemaakt. Daarvan weten we: we hebben mensen achter moeten laten, maar op een dag was het ook over. De schade was enorm, het leed niet te bevatten, maar we pakten de draad weer op. Volgens sommigen werd het daarna zelfs beter dan ervoor. Meer eensgezindheid om samen de problemen aan te pakken – minder weerstand, minder tegenstellingen. Sommigen hopen daar nu ook op: dat de uitkomst van deze crisis uiteindelijk positief is, en dat we elkaar zullen vinden in nieuwe oplossingen voor oude problemen.

Allemaal mooie gedachten, zult u misschien zeggen. Maar wat moet ik ermee, hoe ga ik het nu volhouden? Op onze website schrijven steeds meer gemeenteleden over hun gedachten en belevenissen. ‘Het aantal bijdragen is geëxplodeerd,’ zegt Leon van Heel, die samen met Ilonka van der Sluijs de site verzorgt. Daar is veel moois te zien en te lezen. Gemeenteleden delen wat hen raakt, waar ze mee zitten en wat hen op de been houdt. Gedichten, foto’s en filmpjes, muziek. Het is bemoedigend, steeds meer mensen doen mee – het zijn nieuwe manieren om elkaar beter te leren kennen en ervoor elkaar te zijn.

Neuriën

Vaak zingen we als uitgangslied Ga met God en Hij zal met je zijn (Lied 416). Soms merk ik dat ik de melodie, na de dienst en de koffie, op de fiets terug naar huis, nog zit te neuriën. Dat zit er voorlopig niet in. Maar ik merk dat dit lied me deze dagen regelmatig te binnen schiet:

Ga met God en Hij zal met je zijn,
jou nabij op al je wegen
met zijn raad en troost en zegen;
bij gevaar, in bange tijden,
over jou zijn vleugels spreiden;
in zijn liefde je bewaren,
in de dood je leven sparen;
tot wij weer elkaar ontmoeten,
in zijn naam elkaar begroeten.
Ga met God en Hij zal met je zijn.

Deze tijd vraagt van ons zowel ons verstand te gebruiken, als ons over te geven aan iets groters dat ons verstand te boven gaat. We missen elkaars aanwezigheid, maar ondertussen is er een Aanwezigheid waarop we kunnen rekenen. We zullen het ermee moeten doen: Ga met God en Hij zal met je zijn. Goed beschouwd, wat wil een mens nog meer?