Niet alleen op reis

Dag reisgenoten,

Het leek niet alleen of ik er nog niet bij was. Het was ook zo. Ik kon niet echt meedoen. Mijn computer heeft me tot gisteren sinds de start van de reis in de steek gelaten. Hij is weer terug en ik kan weer wat. We zijn intussen lekker op weg, zelfs landelijk wordt er, waarschijnlijk ongewild, meegedaan. De YouTube-dienst uit Hoorn heb ik zo ervaren. Met de Emmaüsgangers waren we onderweg en ik vond het een boeiende ontmoeting op onze reis.

De blogs inspireren me. Met name de hoofdpersoon in die blogs, Jezus. Ik heb vaak moeite met Jezus. Met name door de wijze waarop hij tot een volmaakt voorbeeld wordt gesteld en aanbeden wordt. Ik kan slecht tegen ideale mensen, met name als die tot God worden gemaakt. Zoals Jezus in de blogs naar voren komt, maakt hem tot een prettige reisgenoot. Hij zegt en doet verrassende dingen, die stof tot nadenken geven.

Scene uit de film Jesus Christ Superstar uit 1973.

Nadenken

De eerste blog vond ik een soort kennismaking met Jezus, die me deed nadenken wat hij voor mij betekent. Voor mij is hij een bijzonder mens die kiest voor de weg die hij gaat. Niet omdat hij dit moet, of niet anders kan, maar omdat hij het zijn weg vindt en zo zijn reisgenoten niet uitnodigt om zijn weg te gaan, maar hun eigen weg te kiezen. Hij legt bij de keuzes die hij maakt steeds uit op welke wijze hij die keuze maakt, en welke afwegingen daarbij voor hem belangrijk zijn. Voor ieder van ons geldt hetzelfde, kiezen welke weg je wil gaan en welke afwegingen daar gelden. Zoals Jezus in gesprek ging met anderen en via de verhalen die opgetekend zijn ook nog met ons, kunnen wij met elkaar in gesprek en onze afwegingen maken en onze beslissingen nemen.

Noli me Tangere, raak mij niet aan. Een schilderij van Hans Holbein de jongere.

Het ‘raak me niet aan’ uit de volgende blog vond ik treffend, zeker in deze tijd. Tegelijkertijd lees ik het niet als raak me niet aan, maar als confrontatie met onze neiging om iets letterlijk te willen voelen, misschien wel te veel te willen voelen. Als iemand bij je wil zijn, ervaren wil worden, je wil raken, kun je dat op veel meer manieren dan aanraken ervaren, en misschien wel beter. Geloven heeft ook te maken, denk ik, met geraakt willen worden. Dat is een gedachte die bij mij op komt. Het boeit me, omdat zo geraakt worden niet afhankelijk is van iemands directe nabijheid. Dat opent mogelijkheden voor allerlei situaties waarin je je mogelijk niet helemaal terecht alleen voelt.

Vragen

Wat mij in de blog voor de derde reiszondag boeit, is niet alleen het reisgezelschap, of de grootte ervan, maar vooral de belofte dat als er eensgezind om iets gevraagd wordt God het zal laten gebeuren. Er wordt veel gezegd over wat God zal laten gebeuren als we iets vragen. Dat boeit me niet zo. Dat wil ik wel aannemen. Wat we, wat ik er voor moet doen vind ik boeiender; eensgezind iets vragen. Dat moet je dus niet alleen, maar samen doen, eensgezind. Hoe je dat voor elkaar krijgt lijkt me boeiend. ik heb niet direct het antwoord. Eensgezind iets doen lukt nog wel eens, maar eensgezind iets vragen lijkt me niet zo makkelijk.

Ik ga het komende weekend in en heb voldoende om over na te denken. Ik ben ook blij met de andere ‘reisverhalen’. Ik lees ze en hoor ze, ze raken me en ik ben in mijn beleving niet alleen op reis.

Bram Schrier